In volkssport nummer één is het helemaal aan het misgaan en valt er alleen nog wat te redden als ze in de leer gaan bij wat andere volksporten. Het wielrennen bijvoorbeeld, toch ook geen kleintje. De ‘douche’ in het wielrennen is van alle dag, kan me niet heugen dat het er ooit niet was. De Mont Ventoux of d’Alpe d’Huez, om maar een paar giganten van de ‘hors’ categorie te noemen. Daar stoempten ze naar boven en altijd werd het water rijkelijk over hun heen gegooid, bidons, nee bakken vol water. Soms aangenaam, soms ook helemaal niet, maar stapten zij van de fiets af? Nee en al helemaal niet, daar dikwijls de duivel ook nog eens op hun hielen zat. Doorrijden en niet afstappen is het metier. Van tijdelijk of definitief de koers staken hebben ze nog nooit van gehoord. In tegenstelling tot de verwende ballertjes op de groene zoden, die hollen tegenwoordig gelijk de catacomben in op last van de man in het zwart bij de eerste paar druppels gerstenat. Opmerkelijk is dat ze hier vaak harder rennen dan tijdens het spel, maar dit terzijde. Het zou te makkelijk zijn om dit ‘douche’ gedrag te wijten aan de commercie, de bergen geld die er in deze sport omgaan. Anderzijds zou dat wel een verklaring kunnen zijn, want het gaat goed met de portemonnee van de voetbalsupporter. Zeer goed zelfs, als je bedenkt dat een biertje ‘small’ in het stadion al snel €6,50 kost. En deze dan niet terug op de tribune genuttigd wordt, maar dus kennelijk aangewend is om op het veld te smijten. Liefst ook nog in de buurt of tegen één van die vervelende mannetjes van de tegenstander aan. Een geraakte voetballer is het volgend leermomentje voor de heren, want acteren gaat ze niet erg goed af. Nu mag ik aannemen, dat ook zij op de hoogte zijn van het feit dat er minimaal dertig camera’s op het veld gericht staan? Desalniettemin acteren zij stervende zwanen aan de lopende band, waar luttele seconden later blijkt, dat ze niet eens vol geraakt zijn, vaak zelfs nauwelijks geschampt. De beelden in de huiskamer liegen niet. Overeind gekomen, minuten later, voelt de acteur met een van pijn aangeslagen gezicht of de kaak nog wel op de juiste plek zit. Nou nou, poeh poeh, was dat even schrikken. Nee, dan het wielerpeloton. Ik heb de diverse beelden nog immer op mijn netvlies staan. De aangetrokken massasprint en hoppa daar verdwenen er een paar in de hekken, oei! Een onvoorzien paaltje of rotonde halverwege de etappe en daar smakte een onverlaat tegen het asfalt, auw! En wie verdween er ook alweer met zinderende snelheid het prikkeldraad in? Of wat te denken van onze Gert Jan in zijn bolletjestrui jaren terug, die vier kilometer voor de meet zo hard tegen het asfalt klapte. Dizzy stapte hij weer op zijn ijzeren ros en fietste verder met zijn bebloede kop. Als toeschouwer dacht je bijna, dat het in scène was gezet, de regisseur moet “ho, wacht even” geroepen hebben om nog een extra flesje Heinz te ledigen. Net als al die anderen, ze kwamen allen gehavend overeind en vervolgden hun weg, zij het vol van pijn. Wordt het niet eens tijd voor wat interactie en de voetbalvedetten meenemen op een rondje pedaleren? Zou ze goed doen, maar ik vrees dat de ingeslagen weg onomkeerbaar is. En erger nog, dat we erin meegaan. De gehele maatschappij of we nu willen of niet. Op een dag terugrijdend in de wagen uit de Ardennen, houd ik even stil in Mestreech. Het is mooi weer, het zonnetje schijnt oftewel een heerlijk moment voor een pèlske op ’t Vriethof. Jeugdsentiment. Vraagt de ober mij “Wilt u ‘m in een glas of plastic beker?”. Ik zeg “Huh, maakt dat dan wat uit in prijs of zo?”. “Nee”, antwoord de vriendelijke baas, “maar ik bedoel; drinkt u ‘m op of is het om mee te gooien?”.