Net zo oud nu als mijn vader toen hij met VUT ging, 61 jaar. Zelf moet ik daar nog niet aan denken, bij lange na niet, voel mij veel te fit en heb gewoon zin in doorgaan met werk. Zijn ook andere tijden hè?

Ik doel dan met name op de invulling van de vrijetijd. Mijn vader speelde vroeger hockey op het hoogste niveau, ik heb het zelf nooit gezien, maar wel gelezen in de eerste edities (jaren vijftig) van de Hockey Sport, het sportkatern van de KNHB. Eerst voor het Haagse HDM en later in zijn studententijd bij de Groninger Studs, de Champion Killers zoals zij te boek stonden in die tijd in de 1e Klasse Noord. Maar later toen hij trouwde en kinderen kreeg, ik heb hem nooit actief zien sporten. Oké, hij trapte wel eens een balletje met me, schaatste met ons op natuurijs of sloeg een pluimpje heen en weer op de camping, maar echt sporten om het sporten, nee dat heb ik hem nooit zien doen. Geen enkele vader eigenlijk, nu ik erover nadenk. Eentje tenniste er, weet ik me nog te herinneren. En op het achterste gelegen hockeyveld sloegen een paar vaders en moeders wel eens een golfballetje, wat toen in schwung raakte. Maar verder dan dat houdt het wel op.

Een grote grijns verschijnt op mijn gezicht bij de gedachte dat ik mijn vader gehuld zie in een lycra wieleroutfit. Pfff, wat een gek beeld. De grimas wordt nu wel een frons, als ik me bedenk dat mijn kinderen mogelijk eenzelfde gedachte richting mij hebben, hmm! Maar goed, het zijn dus andere tijden vandaag de dag, onze kinderen weten niet beter. “Weet jij waar mamma is?”, schalt er door de gang. “Die is zwemmen”, klinkt het van boven, gevolgd door; “En pappa is naar de ijsbaan”. Herkenbaar vandaag de dag in menig gezin. Iedere ouder sport nu en niet zomaar, nee, met regelmaat en vaak ook met een doel. Mamma poedelt niet wat in het water, nee ze ligt tweemaal per week ’s ochtends vroeg in een baan te knallen. Lekker in beweging, het lijf soepel, jong en in vorm te houden en altijd pakt ze jaarlijks wel een paar ‘swim events’ mee ergens in openwater. Pappa schaatst niet een keertje op natuurijs, nee pappa zit op schaatsles, ook minstens twee keer in de week, want hij traint voor de Weissensee.

Als kinderen moet je tegenwoordig goed bij de les blijven, want als zij naar trainen gaan en de kast induiken voor hun hardloopschoenen, dan grijpen ze zomaar de nieuwe Asics van ma of Saucany’s van pa. Er is geen bos- en/of duinpad meer te vinden, waar niet hun voetafdruk staat. En in de schuur heb je als kind helemaal niets meer te zoeken, want je kunt er je kont niet keren met een racefiets en gravelbike aan het plafond gehesen en twee mountainbikes tegen de wand geparkeerd, allen van paps en mams. Een drager voor op de trekhaak en daar gaan ze weer op vakantie of gewoon een dagje of weekendje wielrennend eropuit. Het is een normaal vertrouwd beeld geworden, er zit geen leeftijd meer op fanatiek sporten. En het leuke is, dat het ook vaak samen gaat, kinderen met hun ouders. Ik zit wekelijks met zoonlief in de sportschool, moeders en dochter doen een duurloopje van tien kilometer op tempo.  

Ja, dat is het nieuwe zestig, wen er maar aan. En het zijn geen individualisten hè. Het zijn grote groepen geworden, sportievelingen op leeftijd drommen samen. Het zijn niet alleen de kinderen meer, die gezellig sporten in teamverband, ook de ouderen doen dat nu in grote getalen. Zestigers boren zo een hele nieuwe vriendengroep aan. Had mijn vader nog collega’s en buren, wij hebben daarnaast ook nog sportvrienden. Met mijn nieuwe schaatsvrienden skeeler ik in de zomer en mijn vrouw zwemt of wielrent met haar schaatsvriendinnen. Ik zit wel in vier verschillende app-groepen en heb een kledingkast vol professionele sportkleding. En ik geniet er dagelijks met grote teugen van en zal dat blijven doen, zolang het lichaam dat toelaat. En dat zal gezien mijn vele beweegmomenten nog wel een tijdlang zijn. Best jammer dat mijn vader deze tendens niet meer mee kan maken, hij had het vast geweldig gevonden om nu even met mij de Ringvaart af te jakkeren op een racefiets.