De dumpshop speelde een grote rol in mijn tienerjaren, iedere zichzelf respecterende jongen, gewoon stoer dus, hulde zich in een lange groene legerjas. Het fijnst van deze jas waren de zakken; grote diepe steekzakken, die daarnaast ook een ‘geheime’ opening kende, een gleuf, die het mogelijk maakte om je handen door de jaszakken zo in je broekzakken te steken. Handig om je sleutels te pakken of een kauwgumpje en anders gewoon lekker warme handen.
Deze jas, nee, deze zakken tekenden voor de meest memorabele val, die ik niet alleen ken, maar zelf ook heb meegemaakt. Daar liepen wij terug naar huis, vriendelijk na een lift afgezet door een dame aan de andere kant van ons dorp. Een flinke wandeling recht toe recht aan van een half uurtje volgde. Al kletsend in het koude en gure weer, onze handen diep in onze broekzakken gestoken, vingen wij de wandeling aan. Mijn vriend maakte in zijn pas een trappende beweging naar een voor hem op de stoep liggende plastictas. In plaats van dat de tas een andere kant op dwarrelde door de trapbeweging, schoot zijn voet erin, die nu geheel in de tas bleef steken. Bij de pas, die daarop volgde, verdween zijn andere voet in de tas en zat meneer muurvast met beide voeten. Het wankelen begon en de val werd ingezet. Zie dan maar eens je handen nog op tijd uit je broekzakken te halen, terug door de steekzak van je legerjas. Kansloos en daar ging hij, onderuit op zijn snufferd.
Ik zie het nog zo voor me, gelukkig geen schade of erge pijn, maar zelfs dan weet ik niet of ik mijn lachen had kunnen inhouden. Ik lag gierend en gekruld in de heg langs het trottoir, mijn ogen gericht op mijn hulpeloze vriend met nog immer zijn handen vast in zijn broekzakken. Hilarisch!
Een paar jaar later zat ik 1 januari in mijn studententijd wakker te worden op de bank met veel koffie, een kater en traditioneel Garmisch-Partenkirchen op de buis. Een Japanner zat klaar en daar ging hij, alleen zeer onfortuinlijk na twee meter al onderuit op de steile schans. Ook liggend neemt de snelheid duizelingwekkend toe en ik zag zijn handen pogingen ondernemen de kleine naaldboompjes aan weerzijde van de schans te vatten, om zo tot stilstand te komen. Kansloos, daar ging de atleet om aan het eind van de schans loodrecht naar beneden te kieperen de sneeuw onder hem in. Ook hier godzijdank geen erge schade of letsel, maar wel een enorme gemiste kans van de speaker. Hoe hilarisch zou het zijn geweest als hij hier, net als bij de andere schansspringers, heel droog omgeroepen had “Number 42, Noriaki Kasai from Japan, one and a half meters”. Je had me weg kunnen dragen en schuddebuikend lag ik op de bank met deze grap in mijn kop rondtollend.
Deze 1 januari was het geen schansspringen meer voor mij, al jaren niet meer. Nee, ik beweeg me met mijn vrouw al sinds jaar en dag naar de Noordzee voor haar Nieuwjaars duik. Zij duikt of valt in het ijskoude water en ik sta klaar met een handdoek en een bekertje warme choco, ook leuk.
En wat zal 2025 ons dan brengen, overpeins ik? Natuurlijk ook met vallen en opstaan als ieder jaar. Zonder schade en met vele mooie en heugelijke momenten. En weet dat je van iedere val weer leert, sterker opstaat, althans dat is de bedoeling. En zo blijven wij vallen en opstaan, ook naarmate onze leeftijd vordert. Misschien worden we niet meer sneller en vlugger, maar wel beter en perfecter, toch? Bij al de Kras sporten is het niet anders, soms zoeken we zelfs bewust de val op. Wat te denken van het schaatsen, ken jij een mooier gevoel? Ik eigenlijk niet, dus zijn we na de duik nog even snel het ijs opgegaan en het jaar in met die heerlijke prachtige fijne valbeweging op de schaats. Kortom, 2025 is goed begonnen!