KRASSERIJ DER WETTERMANN
DER WETTERMANN
DER WETTERMANN
Allen rond de dertig en inmiddels na een decennium een stapje teruggedaan, tijd en kans voor de jeugd. Laat in april, einde seizoen, kampioenswedstrijd Leusden uit, zondagochtend vroeg, veel te vroeg. Een eerste groot nadeel, geen vaste aanvangstijd meer. Dan de clubscheidsrechter(s), kan maar hoeft niet een tweede groot nadeel te zijn.
John Bernard, een van de eerste weermannen op de commerciële televisie en daarmee een BN-er, waar je al niet bekend mee kan worden. Vaak, zo wordt gezegd zat hij ernaast, net als overigens veel van zijn collega’s. Het is natuurlijk ook maar voorspellen wat hij deed, feitelijk een overbetaalde waarzegger, waar wij Nederlanders weinig mee kunnen, flink over klagen en constant op afgeven. Niet alleen het weer, maar ook de man of vrouw.
Het was hij die ons zou fluiten op deze vroege ochtend. En net als zijn dagelijkse televisie optreden, was zijn optreden als leidsman niet best. Ook met een fluit in de hand zat hij er vaak naast, heel vaak zelfs. Dat is hinderlijk, maar niet erg, daar speel je omheen, je gaat uit van je eigen kracht en die was groot. Bovendien kan je nooit van een scheidsrechter verliezen, leerde ik mijn kinderen jaren later. Maar John floot niet alleen belabberd, hij ontsierde de wedstrijd ook nog eens door kwistig te strooien met kaarten. Geel en zelfs rood van kleur en waarvoor?
Voor iets knulligs, niet eens een overtreding te noemen, trok hij de gele prent en hield deze onze laatste man voor. Onbegrip in de ogen en verbaal protest volgde, waarop onze keeper riep; “Laat maar gaan joh, hij doet Het Weer”. Ludiek, geestig en gevat vonden wij allen dit, behalve John zelf, die trakteerde voor dit ‘vergrijp’ onze keep op rood. Zelden iemand zo verbouwereerd van het veld zien gaan, compleet van de kaart was onze arme goalie.
Het strooien van kaarten leek een passie van John, want op een gegeven moment had hij er zoveel uitgedeeld, dat we door de ondergrens van het minimaal aantal spelers in het veld waren beland. De wedstrijd werd gestaakt en de Bond besloot na tekst en uitleg te hebben vernomen, dat de wedstrijd in zijn geheel zou moeten worden overgespeeld. Zonder John!
Vorige week was het 21 januari en dat was de datum waarop de 1e Alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee gehouden werd. Tijd en veel aandacht uiteraard voor het weer. Wettermannen und -Frauen krakeelden om het hardst en het ging van dooi naar vries, van bewolkt naar zon, maar best zou het in ieder geval niet worden, zwaar ook vooral. Het was uiteindelijk net even onder 0 bij aanvang, ideaal dus. En naarmate de ochtend vorderde kwam het zonnetje door en was het windstil. En de ijsvloer zo glad alsof onze eigen Haarlemse ijsmeesters ermee aan de slag waren geweest.
Dennis verwoordde het mooi na 200 kilometer; “Vorig jaar had ik een hartslag van 155 bij een snelheid van 21 km p/uur. Nu 110 bij een snelheid van 28. Halverwege bij de 100 hadden we al anderhalf uur voorsprong op ons schema. Dat zegt natuurlijk alles over de omstandigheden, die waren top!”. Vrijdag daarentegen was het dan wel dramatisch te noemen, slecht ijs, plassen, dooi en pap, niet vooruit te komen of zoals Haarlemse Josien zei “dit had niets meer met schaatsen te maken”.
Dus, het valt eenvoudigweg niet of nauwelijks te voorspellen, vertrouw op God en laat het gewoon over je heen komen. We hebben het weer niet in de hand en zullen dat ook nooit krijgen. En mocht je wel willen vertrouwen op een weersvoorspelling, luister dan naar Wettermann Finkers “Er worden middagtemperaturen verwacht van twaalf uur ’s middags tot zes uur ’s avonds”.