De laatste ronde, hoe ziet die eruit? Ben je daar bewust mee bezig op die slotzondag of gaat het allemaal aan je voorbij en doet het je niets? Ik kan me zo voorstellen dat de ene nog eens knetterhard wil gaan, wat kan het schelen, gewoon vol open, nog één keer. De ander wil juist die laatste vooral heel mooi en fraai afleggen, dus op techniek, met mooie lange slagen, heerlijk diep en achterop.

Ikzelf koos dit seizoen voor een slotronde rechtop en ook nog eens goed voorop, zodat de klappers iedere slag lekker opengaan om vervolgens weer hard dicht te slaan. Een applaus bij iedere slag als het ware. Niet voor mijzelf, nee, natuurlijk niet, maar gewoon voor mijn schaatsen. Hoe gek dat ook moge klinken, want zij zijn het die het geluid produceren en dus zijn ze feitelijk voor zichzelf aan het klappen. Maar dat moet je dus even loslaten, daar gaat het nu niet om. Ik rij zo omdat mijn schaatsen het verdiend hebben, een ereronde speciaal voor hen en daar hoort dan ook een oorverdovend applaus bij.  

Ach ja, de nieuwe schoen op mijn vertrouwde ijzer, wat hebben ze me veel gebracht dit seizoen. Ze hebben me meer dan geholpen en bijgestaan op al die moeilijke momenten. Zich in bochten gewrongen helemaal alleen voor mij, telkens weer mij er doorheen geloodst. Ze hebben mij ook zo fijn op het rechte eind gehouden, hoe glad en zwaar het soms ook was. Al die tijd waren ze er voor mij, scherp en gevat de ene keer, soms ook bot en onverzorgd een andere keer. Het hele seizoen heb ik ze op handen gedragen, voelde ik me een met ze en droogde ik hun tranen na een dagelijkse inspanning. Ik koesterde ze zo vaak, maar vervloekte ze soms ook en wou ik, dat ik nooit aan ze begonnen was. Dan zat ik daar weer op het bankje, de teleurstelling verkroppend, om ze dan toch weer aan te kijken, teder te aaien en voornemens het weer te proberen met ze. Dus vandaar, kom nog maar eens bij me voor de laatste ronde. Laat de staande ovatie je welgevallen, je hebt het verdiend.

En nu scheiden onze wegen, ook al is het maar voor even. Een kort vaarwel op dit moment, niet leuk, maar ik weet dat het niet anders kan. Nog een keer houd ik ze vast, een dikke knuffel op de zachte lippen, ga nu maar slapen en rust fijn uit. En dan sluit ik de kast.

Fijn aan dit seizoen was ook dat de slotdag eens niet viel op de overgang van winter- naar zomertijd. Dat was ook vaak gebeurd en daar bewaar ik geen goede herinnering aan. Zo wilde ik eens de allerlaatste zijn die van het ijs zou stappen. Er pas af op het moment dat de Zamboni al op het ijs staat. Daar toog ik vanaf de parkeerplaats richting de entree om na de laatste publieke dweil van 15.00 uur nog een uurtje mee te pakken tot klokslag 16.00 uur, einde seizoen. Bij binnenkomst bleek de kassa gesloten, het was al tien minuten na vieren. Dat jaar kende een slechte zomer.

Deze zomer ga ik mij toeleggen op de juiste schaatshouding en meld mij iedere dinsdagavond bij Kras op de ijsbaan, waar oud-topsprinter Lieuwe ons meeneemt in de correcte hoeken en ideale zit. Lijkt me een heel leerzame tijdsbesteding, die eenieder gelijk goed op het ijs zal zetten in oktober. En een wekelijks uurtje skeeleren met Kras zal ook een fijne bijdrage leveren aan het nieuwe schaatsseizoen. Overigens bedenk ik mij nu; Waarom kent de skeeler of skate geen klapsysteem? Vertel het mij maar, ik heb geen idee. Of is het; Klapijzer, klapwieltje, klapband? Ik zal het gelijk het Kras Skeelerteam voorleggen. Wordt vervolgd.