Stelvio, wat een fantastische naam eigenlijk. Je zou het zomaar kunnen inzetten als de naam van je kind, je zoon dan waarschijnlijk gezien dat Stelvio eindigt op een -o-. Nu is het station kinderen krijgen mij allang gepasseerd, ik heb vier kinderen en die zijn de pubertijd al ruim ontstegen en jongvolwassenen te noemen, maar wie weet kan ik een balletje bij ze opgooien en ze deze naam voor een van mijn toekomstige kleinkinderen aan de hand doen? Oh, wat zou ik een blije opa zijn als één van hen voor deze naam zou zwichten. Maar zover is het nog niet.

Ik zou het vooralsnog kunnen doen met de aanschaf van een nieuwe wagen. Alleen heb ik helemaal niets met auto’s, niets meer dan een stuk blik dat me veilig van A naar B dient te brengen en harder dan 100 tot 120 km p/uur mag je toch niet. Nee, daar geef ik het liefst zo min mogelijk aan uit. En al zeker niet nieuw, zonde van het geld, tweedehands is meer dan prima.  Komt nog bij dat vandaag de dag al die karretjes eenheidsworsten zijn geworden; een model Skoda, lijkt als twee druppels water op een Volkswagen, die weer eender is aan zowaar een Porsche. Daar zit je dan in je wagen als statussymbool! Maar zou ik het er wel voor over hebben, dan moge het duidelijk zijn; deze meneer neemt plaats in een Alfa Romeo Stelvio. Ach Italianen, wat een stijl, de klasse alleen al, het druipt ervan af bij alles wat ze doen of aanraken.

Vooralsnog houd ik het gewoon bij de berg, de Stelvio, de gigant die ik begin juni samen met mijn vrouw en een fijne groep medefietsers hoop te gaan bedwingen. Een mieters vooruitzicht, nu ja, is dat wel zo? Ben ik niet teveel haantje, die het niet leuk vind véél, véél later boven aan te komen na mijn eega? Zij, een klimgeit bij uitstek, weinig kilo’s, zeker in vergelijk tot mij. Ik ben meer van het type sprinter of afdaler, gewoon bonkig en stevig. Maar ik kan mij troosten met de gedachte dat ik wel meer dames op die klim voor zal moeten laten. En wat zou het eigenlijk, het gaat om de individuele prestatie, die we weliswaar allen samen ondernemen, maar die je toch gewoon zelf zal moeten doen.

Snot voor de ogen, het is stoempen, stoempen en nog eens stoempen. Het is aanklampen en veelal bungelen aan het elastiek. Afzakken dat zeker, maar als ik maar niet blokkeer, de bezemwagen te allen tijde vermijden. Het peloton zal zeker breken en je hoopt lekker ergens mee te kunnen in de bus met de juiste cadans. Hopen in het wiel te blijven zitten op deze kuitenbijter van jewelste, niet lossen en als een chasse patates op de helling te geraken. Standje koffiemolen en maar kleven doet deze plakker om te zorgen niet geparkeerd te komen staan. Voldoende proviand mee, foerage bij de ravitaillering, waken voor de hongerklop, geen pap in de benen of anderszins de man met de hamer tegenkomen. Alles om maar niet de slag te missen en als een krant verder te moeten naar boven. Dus tandje lichter bijsteken, vastklampen bij dit laatste treintje en verder maar dik in het rood blijven rijden. En dan is daar de meet op de top, de zit in orde maken, even recupereren en dan weer een tandje bijsteken voor een laatste spurt. En daar is dan ook de rode lantaarn op zijn ijzeren ros binnen. Fietsje afgeven aan de mécanicien en ik als bonificatie naar de soigneur. Wat een klim, wat een dag!

En wat een heerlijke wielertaal, toch? Ook daarom alleen al een sport die het waard is om te beleven. Mooi in het lycra gestoken op je carbon racefiets, ontstijg je in ene de stadsfietser met zijn Sturmey- Archer 3-naaf. Jij pedaleert, zij trappen. Een nuance, hoe mooi. Het vooruitzicht alleen al op een heerlijke hele zomer lang.

Granfondo Stelvio Santini
een 5-daagse wielerreis in de Dolomieten met zondag 4 juni de beklimming van de Stelvio!
INFO https://www.krassport.nl/cursus/Kras-Sport-event-Wielerreis-Stelvio-Cycling-Challenge-2023?categorie=wielrennen