'Ik ga met je mee zaterdag Marina!’, lees ik dinsdagavond in het appje. Een foto met bewijs van inschrijving voor de sprint afstand van Tri-Ouderkerk zit bijgevoegd. Verrast kijk ik naar het berichtje van Femke en denk: ik ben blij dat ik niet alleen hoef! Meteen schiet ik in de praktische voorbereiding en app terug: ‘Wat goed!! Zullen we even afpreken voor een mentale wedstrijdvoorbereiding met koffie of thee op het strand?’ Die dag stellen we een doel: we gaan er een gezellige dag van maken en lachend de finish over!
Zaterdag 3 oktober. Weersverwachtingen: regen, regen en nog eens regen. Gelukkig zegt de voorspelling dat de wind gaat afnemen. Aangekomen op de parkeerplaats van de Ouderkerkerplas, lopen we een beetje zenuwachtig naar het terrein om de sfeer te proeven. Het geheel is overzichtelijk, maar wat saai omdat de toeschouwers missen. Terug bij de auto kleden we ons zoveel mogelijk om en vertrekken naar de registratie. Het miezert lichtjes. Marina plakt geroutineerd de stickers op de juiste plaatsen, terwijl Femke afgeleid staat te treuzelen en alle indrukken op zich af laat komen. Uiteindelijk zitten de stickers op de goede plekken, zijn de zenuwplasjes gepleegd en gaan we door de fietscontrole richting de transitiezone. Op onze plek aangekomen begint het grote organiseren. Hoe moest dit ook alweer? We pakken de foto van vorig jaar met de instructies van Sonja erbij. O ja, zo was het inderdaad en snel zetten we alles klaar. Meteen daarna gaat de briefing van start en kunnen we in kolonne op afstand naar de start. De regen trekt aan. Dan klinkt het startschot.
O jee, nu al! Ik zie iedereen voor me langzaam in beweging komen. Ik draai me snel om naar Marina die achter me staat, steek mijn duim omhoog en roep: ‘Veel plezier he!’. Dan begin ik ook te dribbelen, doe mijn zwembril op en probeer al rennende mijn horloge aan te zetten. Het water komt steeds dichterbij. ‘Laat dat horloge maar zitten’, denk ik. Dan duik ik het water in. Wow, wat onwijs koud! Al vlinderend probeer ik wat ruimte te zoeken en begin te zwemmen. Door de kou krijg ik mijn ademhaling slecht onder controle. Ik ontvang een paar klappen, maar laat me, zoals me vroeger wel gebeurde, niet uit het veld slaan. Wat een chaos! Had me toch iets anders voorgesteld bij 3 sec. achter elkaar starten. Uiteindelijk weet ik me redelijk vrij en naar voren te zwemmen. De boeien kan ik lekker krap pakken (dat had ik immers geoefend in het Wed met Kras!) en als één van de eersten ren ik het water uit.
Als opgejaagde koeien begint de rij voor me te rennen. Ik hoor Femke voor me nog iets roepen. Ik zet mijn bril op en loop met de kudde mee het water in. Daar zoek ik eerst rustig mijn positie zodat ik ruimte heb om te zwemmen. Ik maak een paar duikjes en zwem me dan vrij. Vanaf de tweede helft van de eerste ronde zwem ik weg vanuit de achter groep naar de groep voor me. De tweede ronde start ik gelijk met een lange, schoolslagzwemmende man die ik snel kwijt wil zijn. Ik ga er rap voorbij en beland dan in niemandsland. Ik bedenk me: ‘Wat ben ik lekker vrij aan het zwemmen zonder spanning en angst!’. Dat was voor mij 1,5 jaar geleden echt ondenkbaar en ik realiseer me dat ik afgelopen seizoen weer grote stappen heb gemaakt met de open water trainingen van Kras. Relaxt maak ik mijn ronde af en ren het water uit.
Rennend richting mijn fiets herhaal ik in mijn hoofd welke volgorde ik wil aanhouden. Ik vind mijn plekje snel dankzij mijn opvallende Kras poncho en begin mijn fietsschoenen aan te doen. Dat valt niet mee. Drie keer lig ik bijna op de grond omdat ik zo duizelig ben van de kou. Het moet er grappig uitzien en zelf begin ik ook een beetje te grinniken. Helm op, startband om, halve banaan naar binnen en weg ben ik. De eerste bocht tast ik af hoe glad het is. Het regent nog steeds, maar dat voel ik niet. Ik denk alleen maar aan: wanneer komt de volgende bocht en hoe lang duurt dit rondje nog? De tweede ronde kan ik meer ontspannen en voel ik dat ik harder wil fietsen. Ook de derde en vierde ronde voel ik me sterk op de rechte stukken. Wel vraag ik me af wanneer ik nou naar Marina kan zwaaien.
Aangekomen bij mijn fiets, zie ik dat Femke al weg is en denk dat ik haar pas bij de finish weer ga zien. Een beetje duizelig trek ik mijn pak uit, me vasthoudende aan het hek. Daarna gaan mijn met water doordrenkte schoenen aan. ‘Dit herken ik van vorig jaar!’, schiet er door mijn hoofd, ‘laat ik dus mijn hardloopschoenen dan maar even afdekken!’. Zo gezegd, zo gedaan, schoentjes staan droog. Helm op, fiets pakken en gaan met die banaan! Het eerste stuk met tegenwind voelt best fris. Had ik niet beter een jasje aan kunnen doen? En hoelang heb ik dan tegenwind? Na ongeveer 2 km. zijn deze twijfels weg en begin ik lekker te fietsen. Bij de bochten staan de stewards me in de stromende regen aan te moedigen en de goede kant op te wijzen. Eén keertje gaat het bijna mis. Ik ben zo lekker aan het fietsen dat ik te hard de bocht inga en het gras op vlieg. Gelukkig blijf ik overeind en kan mijn weg vervolgen. Ondanks dat ik door meerdere mensen wordt ingehaald, zeg ik tegen mezelf dat ik na het lekkere zwemmen nu ook lekker aan het fietsen ben. In mijn laatste ronde haal ik zelfs nog een paar fietsers in en bedank ik alle stewards.
Voor de streep stap ik van de fiets en begin te rennen richting mijn plek. Mijn voeten voel ik niet, zo koud zijn ze. Het aantrekken van mijn hardloopschoenen gaat wonderwel soepel. Even blijf ik staan om me te bedenken of ik alles heb. Weer moet ik lachen om mezelf omdat ik sta te treuzelen. Opschieten jij, lekker lopen, kleine stapjes en op je ademhaling letten spreek ik mezelf toe. De eerste paar honderd meter heb ik het lastig, vanwege het harde asfalt en de rotonde. Eenmaal op het onverharde pad, meer in de natuur, kan ik genieten van mijn ritme en tel ik mijn ademhaling. Ik zit er lekker in tot ongeveer de laatste 2 km. Ik was zo geconcentreerd en ontspannen aan het lopen dat ik een bordje met een pijl mis. Tot nu toe hebben bij alle bochten mensen gestaan die me de weg wezen. Het lint ligt half gebroken op de grond en ik begin te twijfelen welke kant ik op moet. Voor- en achter me loopt niemand. Ik kijk naar rechts en zie ver weg iemand over de brug lopen. Ik heb onthouden dat ik daarheen moet vlak voor de finish en dus sla ik af. Al rennende realiseer ik me al snel dat dit niet klopt. Zenuwachtig ren ik terug en zie een man en dan een vrouw voor me de dijk op rennen. Ik vloek inwendig en trek een sprintje achter ze aan. Dat was niet handig. Mijn ademhaling krijg ik niet meer onder controle en lichtelijk in paniek schakel ik terug naar wandelen. De drinkpost is vlakbij en de wateraangever komt me tegemoet. Hij weet me gerust te stellen en zegt precies de goede dingen waardoor ik kalmeer. Dat hij op Barry Atsma lijkt, helpt ook. Na een minuut of 3 kan ik mijn weg vervolgen en kom ik de finish over. Ik sta even stil, leg mijn handen op mijn hoofd en laat mijn emoties op me inwerken. Ik voel me opgelucht, gefrustreerd, vermoeid, blij maar vooral trots op deze voor mij mentale overwinning.
Na deze ereronde ga ik de transitiezone in en bedenk me dat ik mijn hartslag laag wil houden. Rennen op mijn waterdoordrenkte fietsschoenen is ook geen pretje! Ik wissel mijn fietsschoenen voor mijn hardloopschoenen en kom erachter dat ik ze toch niet droog heb weten te houden. Met moeite krijg ik ze aan. Lang leve de regen! Ik begin aan mijn 5 km. en zeg tegen mezelf: niet te hard van start. De eerste km. vind ik zwaar. Door het vele water op het parcours, lijkt het wel aquajoggen. Toch lukt het me mijn ontspanning te pakken vanaf de 2e km. Het laatste stuk over de steiger voel ik me sterk genoeg om te versnellen naar de finish. Blij ren ik de streep over en zet mijn horloge uit. Ik kijk naar mijn tijd en verbaas me over hoe snel ik dit heb gedaan! Drie minuten sneller dan vorig jaar! Zelfde weersomstandigheden, andere plek. En dat met meer plezier dan vorig jaar! Ik zoek Femke op en in ons enthousiasme vergeten we helemaal de regels en omhelzen elkaar kort. Dat hebben we toch maar mooi gedaan samen! Op naar een volgende!
Gaan jullie mee volgend jaar Tri Team Kras?
Marina Diemeer en Femke Schelvis
